Suknia à la française na małym panier, ok 1760 r., tu jako suknia ślubna.

W XVIII wieku nie wyróżniano odmiennego ubioru ślubnego tak jak to ma miejsce obecnie. Każda panna młoda chciała w tym dniu prezentować się najlepiej i najdostatniej, jak tylko pozwalały jej możliwości finansowe. Jeśli wraz ze ślubem dziewczynę czekał społeczny awans suknia musiała odpowiadać już gustom i pozycji jej przyszłej rodziny. Często suknia była prezentem od narzeczonego lub teściów.
Z okazji ślubu pozwalano sobie także na bardziej kosztowne dodatki jak koronkowa mantylka, jedwabne rękawiczki lub mitenki. Zarówno sukni jak i pozostałych akcesoriów używano później jako uroczystego ubioru - tylko arystokracja mogła sobie pozwolić na "jednorazowość" tak kosztownego stroju.
Robe à la française (z luźnymi fałdami na plecach) była popularnym fasonem w latach 1720-1770. Później ustąpiła miejsca robe à la anglaise (ze stanikiem dopasowanym na plecach).
W wersji mieszczańskiej noszono ją z małym paniere lub tylko z watowaniem na biodrach, a szyto z tańszych gatunków jedwabiu, lnu zdobionego haftem lub drukowanej bawełny.