"Piękne mieszczki
- kolekcja rekonstrukcji rokokowych damskich ubiorów
sfery mieszczańskiej i służby okresu 1770-1790"
Schyłek
epoki rokoka to okres kojarzony z ekstrawagancją i przepychem ubiorów.
Jej najważniejszą przedstawicielką była królowa Francji Maria Antonina
- to jej fantastyczne suknie, wysokie fryzury i rozrzutny styl życia miały
być symbolem znienawidzonego ancient regime, któremu kres położyła Wielka
Rewolucja. Tymczasem ekstrawagancje mody, wymyślne fasony i przesadne
fryzury nie były zarezerwowane jedynie dla arystokracji - przedstawicielki
klasy mieszczańskiej równie ochoczo hołdowały ówczesnej modzie, budzącej
w nas dzisiaj równocześnie podziw dla jej wyrafinowanej estetyki i zdumienie
jej - z naszego punktu widzenia- niepraktyczności.
Mieszczki - często aktywne zawodowo i z tej racji stykające się ze światem
mody wielkich dam - naśladowały w miarę możliwości fasony i zdobnictwo
wytwornych sukien, ale ograniczał je inny tryb życia, możliwości finansowe,
a także regulacje prawne ograniczające swobodny wybór (prawa antyzbytkowe,
zniesione dopiero w czasie rewolucji).
Ograniczenia
finansowe (wysokie ceny tkanin jedwabnych i koronek) miejskie elegantki
nadrabiały fantazją i pomysłowością. Wspomagane przez pierwsze, powszechnie
wydawane żurnale mody proponujące rozmaite fasony w dziesiątkach wariantów
i dające również możliwość podglądania fasonów dworskich ubiorów formalnych,
wytworzyły oryginalny image, lekki, kokieteryjny, pełen witalności i energii.
Miejskie społeczeństwo XVIII wieku - jak w każdej epoce - było różnorodne.
Najwyższy status miały żony najbogatszych kupców i rzemieślników - specjalistów.
Następne były samodzielnie pracujące kobiety - zazwyczaj ich zawód związany
był z "branżą odzieżową" - właścicielki salonów mody, modystki,
midinetki, obnośne sprzedawczynie wstążek i innych dodatków, a także pokojówki
wielkich dam. Jeszcze niżej stały sprzedawczynie żywności, służące, żony
robotników i ubogich rzemieślników.
Każda
z tych grup starała się podkreślić strojem stabilność zawodową i finansową
(lub stwarzać jej pozory) a jednostki pragnęły się wyróżnić i zwrócić
na siebie uwagę mężczyzn o lepszej kondycji społecznej, z którymi
związek mógł być przepustką do - choćby chwilowego - lepszego życia.
Nasze rekonstrukcje przygotowaliśmy w oparciu o wspomniane rysunki żurnalowe
z XVIII wieku (np. "Galeries des Modes et du Castume Français")
oraz - w większości - o opracowania zabytkowych ubiorów z kolekcji
Kioto Costume Institute, The Colonial Williamsburg Foundation oraz The
Metropolitan Museum of Art.
Justyna Sepiał - Rychlik
Mme Chantberry - Kostiumologia i Krawiectwo Artystyczne
Justyna Sepiał - Rychlik - kostiumolog, projektant
Paweł Rychlik
